"Co to było?!"

                                                                                "Co to było?!"

               Hermiona już wystarczająco długo czekała na ten dzień. 5 lipca, poniedziałek! Znów zobaczy swoich przyjaciół i spędzi wakacje w Norze. Żal jej opuszczać rodziców, ale oni wiedzą, jak wielką frajdę sprawia jej pobyt u państwa Wasley'ów. Budzik zadzwonił o 9 i Hermiona już wstała i zaczęła się pakować. Ron i Harry mieli przylecieć po nią dopiero o 15,więc miała mnóstwo czasu, żeby się spakować i pożegnać z rodzicami. Musiała jednak dobrze wybrać ubrania, ponieważ w piątek była umówiona z Cormaciem McLaggen'em. Chciała dobrze wyglądać na ich spotkaniu. Sama nie wie,dlaczego zgodziła się na to spotkanie, ale teraz musiała mu się jak najlepiej zaprezentować. W tym roku będzie inaczej. Harry każdą wolną chwilę będzie spędzał z Ginny, a Ron z Lavender. Tylko ona sama. To chyba, dlatego zgodziła się na randkę z Gryfonem. Już dawno zapomniał o Wiktorze, swojej pierwszej miłości. Miała nadzieję, że chociaż z Cormaciem zapomni o swojej samotności i będzie miała dużo wolnego czasu, który poświeci na naukę.

          Walizka już spakowana. Przebrała się w biała bluzkę na ramiączka i czarne szorty. Teraz spokojnie może zjeść śniadanie i porozmawiać z rodzicami. Zeszła na dół, ale nie została tam ani matki, ani ojca. Wstawiła wodę na herbatę i zaczęła robić kanapki. Zjadła z apetytem. Poszła do gabinetu rodziców. Miała nadzieję, że chociaż dziś, kiedy wyjeżdża będą mieli mniej pacjentów. Jednak w holu była długa kolejka. Przecisnęła się przez nią i podeszła do mamy.
-Cześć! Myślałam, że dzisiejszy dzień spędzimy razem.
-Cześć kochanie! Oczywiście, że tak, ale teraz z tatą mamy na prawdę dużo pracy. Może ugotowałbyś obiad dla nas i swoich przyjaciół? Chcielibyśmy ich poznać.-Świetnie. Nie dość ,że przez całe przedpołudnie będą pracować to w dodatku to ja mam ugotować swój obiad pożegnalny, ale rozumiała ich, tak, jak oni ją. Kochali swoją pracę i jeśli ona by miała pretensje o to że oni pracują, to oni musieli być o to że ona wyjeżdża na całe wakacje-pomyślała Hermiona. Uśmiechnęła się do matki i odpowiedziała.-Jasne, tylko się nie spóźnijcie .-Hermiona od razu skierowała się do domu po pieniądze, a następnie do mugolskiego supermarketu "Tesco". Zrobiła zakupy i zamierzała ugotować jedzenie, którego na pewno Ron nigdy nie jadł. Zrobiła pizze. Wiedziała, że mama nie pochwali jej pomysłu, ale to przysmak nastolatków i nie tylko w dodatku na całym świecie. No tak na całym oprócz świata czarodziejów. Ronowi na pewno zasmakuje, z resztą mu wszystko zasmakuje, ale ona nie będzie jej jadła długo dlatego na pożegnalny obiad może zrobić coś za czym będzie tęsknić. Nakryła do stołu na 5 osób. Spojrzała na zegarek 14.35. Zdąży się jeszcze przebrać. Pobiegła na górę. Do walizki spakowała prawie wszystkie ubrania, ale wybrała granatową sukienkę, zakrywającą ramiona z dekoltem w serek rozszerzająca się od talii. Założyła też złoty naszyjnik z serduszkiem ,który dostała od rodziców razem z kolczykami i bransoletką i już miała uczesać włosy,kiedy usłyszała hałas w salonie. Rodzice-pomyślała. Zaczęła szczotkować włosy, spryskała się perfumami, ale nadal słyszała jakieś dziwne dźwięki dochodzące z salonu. Zeszła na dół i od razu dostała czymś w oko. Nie wiedziała co to jest, ale bardzo bolało. Czuła jakby coś ją kuło w oku. Zaczęła krzyczeć -AAA!!! Jak boli!- usłyszała głos Harre'go- Hermiona nic się nie bój zabierzemy Cię do Świętego Munga oni na pewno Ci pomogą. 

-Harry, co to było?! Czym mnie rzuciłeś?!
-W zasadzie to nie ja Cię rzuciłem, tylko George. Nie wiem co to było. Jakaś szklana figurka. Chyba słonik z trąbą do góry. To podobno przynosi szczęście.
-Słoń z trąbą do góry? Serio?- zapytał Ron. 

-No wiesz, mugole mają różne amulety i...

-Na prawdę!?-krzyknęła Hermiona- macie zamiar teraz dyskutować o przesądach mugoli, kiedy w moim oku jest szkło?!
-Hermiona, wyluzuj trochę nie możesz się tak cały denerwować i złościć-powiedział George.
-George ma rację-Dodał Harry-Złość piękności szkodzi.-i puścił do niej oko,ale tego nie zobaczyła bo nadal nie mogła otworzyć oka.
 Wtedy weszli rodzice Hermiony. -Dzień dobry! Och nareszcie mamy możliwość poznać tych sławnych przyjaciół Hermiony!- powiedział pan Granger.- Witajcie!- dodała jego żona.

-Dzień dobry ,nazywam się Harry Potter ,a to Ron Weslay i jego starszy brat George u których państwa córka spędzi wakacje.-Wszyscy podali sobie ręce poznając się.- Moim zdaniem jednak teraz było najlepiej, żeby zabrali państwo swoją córkę do szpitala, a jeśli nie to my zabierzemy ją do Świętego Munga to świetny szpital dla czarodziejów.
-O jeny! Hermiono,co się stało?!-pani Granger podbiegła do córki i zaprowadziła, aby ta usiadła na kanapie.

-Przez przypadek rzuciłem w oko Hermiony szklanego słonia.-wytłumaczył George.

-O, nie! To był taki fajny słonik! Bardzo go lubiłem.

-Tato!

-Och, już w porządku córciu! Zabierzemy Cię do szpitala. Teraz tylko co zrobimy z tą wizytą u Rona i George. To szkło mogło spowodować poważne rany. Co,jeśli stracisz wzrok?!
-Och, kochanie przestań tak dołować naszą córką! Na pewno to nic takiego. No już idziemy do samochodu. Chłopcy zostańcie tutaj. Hermiona zrobiła obiad szkoda by się zmarnował. My na pewno niedługo przyjedziemy i będziecie mogli zabrać już naszą córkę do siebie. Jeśli jednak okaże się,że Hermiona musi zostać w szpitalu zadzwoni do domu.-powiedziała pani Granger. Ona wiedziała że Hermiona ma w piątek randkę. Wiedziała też, że Harry, Ron i George mają dziewczyny w dodatku wszystkie tam będą. Martwiła się, żeby córka nie nudziła się w Norze i, aby nie czuła się samotna, dlatego bardzo się ucieszyła, kiedy Hermiona oznajmiła jej że umówiła się z chłopcem.
-Co zrobicie?- zapytał zdziwiony Ron.

-Niech się pani nie martwi. Wtedy ja odbiorę.-Zapewnił Harry. -miejmy nadzieję że to nic poważnego. Do zobaczenia!

-Harry, co to znaczy zadzwonić?- zapytał Ron.

-Później Ci to wytłumaczę stary. Jedzmy pizze.-Powiedział Harry czując przepyszny zapach dochodzący z kuchni.

-A co to pizza? -teraz odezwał się George.

-Spróbujcie sami-powiedział Harry-to jest na prawdę pyszne.